Znamy już zasady przygotowania podłoża pod posadzki anhydrytowe. Wiemy, że powinno być szczelne i stabilne. Wydawać by się mogło, że sprawa jest prosta i w miarę ujednolicona, co do samego sposobu wykonania.

Praktyka pokazuje jednak, że zarówno od strony sprzętu niezbędnego do fachowego przygotowania podłoża, poprzez doświadczenie i elementarną dbałość wykonawców o detale, wygląda to na rynku bardzo różnie.

Nie chcemy być posądzani o krytykanctwo, dlatego przedstawimy preferowane przez nas sposoby przygotowywania podłoży, a każdy inwestor w łatwy sposób może sobie porównać, jak wykonują te prace inne firmy (najlepiej pojechać na budowę i zobaczyć), i odnieść to do oferowanych przez nas standardów. Dotyczy to nie tylko samych podłoży, ale również wykonywania wylewki anhydrytowej.

1. Układanie warstw termoizolacyjnych.

Solidne przygotowanie podłoża wymaga podzielenia termoizolacji przewidzianej pod wylewkę anhydrytową przynajmniej na dwie warstwy styropianu. Przy posadzkach, odwrotnie jak przy elewacji, w miarę możliwości nie stosuje się jednowarstwowości. Wynika to z dwóch powodów:

• chowania rozprowadzeń instalacyjnych, które są na różnych wysokościach (elektryka, CO, wod-kan)
• lepszego ułożenia się podkładu styropianowego do krzywizn występujących na stropie czy parterze

2. Dobór grubości warstw styropianów.

Podział na warstwy nie może być przypadkowy. Tak dzielimy warstwy styropianu, aby pierwsze były dobrane do przekrojów wykonanych rozprowadzeń instalacji w celu ich optymalnego schowania, a kolejne były przykrywką. W ten sposób uzyskamy stabilną płytę do której następnie zamocujemy rurki instalacji ogrzewania podłogowego.

3. Krycie istniejących instalacji.

Często zdarza się tak, że zamontowane okna wytyczają poziom ograniczający mocno grubość termoizolacji. W takich momentach kłopotliwe staje się schowanie instalacji, aby jednocześnie uzyskać stabilne podłoże. Wówczas nie pozostaje nam nic innego jak wykonanie łatek na rozprowadzeniach instalacyjnych lub wypełnienie pianą wszelkich wypłyceń, gdzie 2 czy 3 cm styropian już nam nie wejdzie. Zamiennie do wypełnień można zastosować klej do klejenia styropianu, gdyż jest materiałem twardszym od piany montażowej.

Są jednak sytuacje, najczęściej zdarza się to na poddaszach, gdzie wysokość do poziomu „0” pozwala na zastosowanie tylko jednej warstwy styropianu. W takich momentach nie wystarczy samo docięcie styropianu do istniejących instalacji, ale należy jeszcze wypełnić przestrzeń nad instalacjami (piana montażowa lub klej do styropianu), aby uzyskać równy podkład pod posadzki anhydrytowe.

Uwaga!

Bardzo często jako wierzchnią warstwę instalatorzy stosują styropian systemowy w formie maty o grubości 3 cm z zespoloną folią metalizowaną. Aby rurki grzejne po przypięciu spinkami jej nie podrywały zalecamy jej przyklejenie do dolnych stabilnych warstw.

4. Fachowe wykonanie podłoża na przykładzie poddasza z instalacją rekuperacji.

Coraz więcej inwestorów decyduje się na wentylację mechaniczną zapominając, że już na etapie prac projektowych, a najpóźniej murarskich trzeba przewidzieć na warstwę termoizolacji taką wysokość, aby instalacja rekuperacji została w niej całkowicie ukryta.

Wielu instalatorom od rekuperacji wydaje się, że wystarczy wykonać warstwę termoizolacji do poziomu rur i na to wylać posadzkę.
Otóż chcemy jasno powiedzieć, problemem nie jest to czy rury od rekuperacji posiadają odpowiednią wytrzymałość pozwalająca na wylanie na nich warstwy posadzki, ale czy rury od rekuperacji są odpowiednim podłożem dla posadzki.
Odpowiedź brzmi: NIE!!!

Gigantyczny mostek termiczny i akustyczny oraz brak gwarancji na wykonaną posadzkę – oto skutki takiego rozwiązania!

Poniżej w kilku krokach pokazujemy jak poradzić sobie z przygotowaniem podłoża, gdy mamy do czynienia z rurą o średnicy 75mm.
1. Zaplanowano całkowitą grubość termoizolacji na 13 cm
2. Podzielono styropian na 3 warstwy

• 5 cm (tę warstwę ułożono jako pierwszą docinając styropian do instalacji elektrycznej, wodnej i CO)
• 3 cm (tą warstwą nakryto w/w instalacje i uzyskano wysokość minimalnie powyżej rur wentylacyjnych)
• 5 cm (ostatnią warstwą nakryto instalacje wentylacji podsypując różnice w poziomie drobnym keramzytem podsypkowym)

3. Na większości powierzchni klejono warstwy ze sobą za pomocą piany montażowej i obligatoryjnie na wszystkich przejściach przez rury wentylacyjne.
4. Rozkład styropianu zaplanowano w taki sposób, aby wszędzie tam, gdzie to było możliwe, płyty styropianowe przechodziły prostopadle przez instalacje wentylacji tworząc swoisty pomost nad instalacją. W ten sposób uniknięto łączenia płyt na rurach wentylacyjnych.